Охрид? Никогаш повеке!

Вчера се върнах от Охрид. Трета година по ред ходя в Охрид, и всякогаш когато се връщах накрай Скопие у тия мобилните сауни на Гугутка.. т.е.. Галеб (Бележка на Стойчо: Галеб (май значи Гларус, 10х Зоки!) е македонска автобусна компания) си виках — „Ай, ке се опраат догодина“. Овой пат си викам сам на себе „Будало една...“...

Това що ке го прочитате е лично искуство (опит), може би некой има комплетно спротивни искуства, али яз ке пробам да обяснам защо веке никогаш нема да одам во Охрид.

Добро бе, Охригяните се жалат како нема туристи, како сезоната била кратка. Па како сакат да имат туристи, кога успеваат да ги напиздат сите со комплетно идиотскиот однос спрема мущериите каде и да се. Пример — порачуванье сендвич во Меджик, дури и во 9 наутро кога е апла празно, е процес кой трае най-малку 20-тина минути. Първо се чека 10 минути да дойде келнер(ка), па после още 10—15 да ти го донесат сендвичот. Коа порачував Чикен очекував да видам како некой от келнерите бърка(гони) кокошка по улица.

Или, седевме со другар и другарка во Аквариус. Као демек кафич що би требало да е найтрендовски во Охрид, Антена5 шема, ово-оно. Седнуеме ние во 16:55, и чекавме 20 минути да дойде келнеруша, коя се появи дури откако се развикав по еден келнер да дое да не послужи. И талентот вика — „Не е мой реон, сега...“. У кафичот има вкупно 15 маси. Кои църни реони?

Нема везе, доагя келнерушава, со „Те мразам, шо онаквое ме стана...“ поглед. Другарката я прашуе защо чекаме 20 минути да се появи, а оваа дури навредено и одговара дека било смена. Я първ пут слушам за смена у 5 и 15. У той момент ми пукна филм и и истресоф онака нанервирано на келнерушата дека смената сигурно и била во 5, а не во 5 и 15..

Кога се обидував да земам парче пица от тоа Златно Яйце (стварно е добра пицата) видов невероватна гужва. Али гладен бев, па реков — ай, ке чекам. После 15 минути лакти у бубрези, стигнав некако на ред, и таа тортата що работеше унутра успеа да ме напенисира до даска. Ми вика „Ти се буткаше, не ти давам тебе пица.“ Лево от мене двайца други, десно от мене еден. На нив им дава пица, мене не. Прописно я отерав у вагиналниот отвор на женскиот родител и си отидов.

И после туристи сакале.

Успеаа другарите да ме натераат на Лагадин да идеме еден ден. Никогаш повеке. Тоа кафичите таму се толку некултурни, комплетно я окупирале плажата, коя е скратена на само некои 2 метра. И у тие 2 метра треа да се размине целата таа рая що е таму, а да не збориме за стаанье пешкир или що и да е. А коа одиш по плажа секой втор или трет збор е „Извини, извини, ей, извини, извини за каменот у глаа“. Плажата е катастрофа.

И уствари найдобро искуство со плажа имав у кампот Партизан. Таму 2—3 метра има некои помазни каменя, а после е као многу ситен песок, таканаречен муль. Барем не си искършив ноги.

А да, и во Охрид я платив найскапата текила що до сеа сум я пиел во Македония. У Мецофорте (или како и да се викаше) отидовме пощо не викнаа некои другари. И онака расположени, викаме ай Текили. За шот ебана Олмека ми земаа 100 денари.

Автор: zeroSignal, 2003г
Допискате е взета от популярния македонски портал Багра, чиито авторкси права гласят:
Ништо не е во ничија сопственост, останатото e © 2001 — 2007 на Опасна Багра. Сè што ќе напишеш може да (и ќе) се употреби против тебе!;)